کابل های نوری برای انتقال داده ها به صورت پالس های نور از طریق الیاف شیشه یا پلاستیک طراحی شده اند. در هسته هر فیبر خود هسته قرار دارد که با روکشی احاطه شده است که نور را به داخل منعکس می کند. این ساختار از دست دادن سیگنال را به حداقل می رساند و به داده ها اجازه می دهد مسافت های طولانی را با سرعت بالا طی کنند. در اطراف الیاف، لایههای محافظی مانند پوششهای بافر، اعضای استحکام و ژاکتهای بیرونی برای کنترل استرسهای محیطی و مکانیکی اضافه شدهاند.
در استقرارهای عملی، درک ساختار داخلی به نصابان کمک می کند تا روش های مناسب حمل و نقل را انتخاب کرده و از آسیب جلوگیری کنند. به عنوان مثال، کابلهای بافر محکم در داخل خانه راحتتر خاتمه مییابند، در حالی که طرحهای شل لوله نسبت به تغییرات دما در فضای باز تحمل بیشتری دارند.
کابل های نوری معمولاً به دو دسته تک حالته یا چند حالته طبقه بندی می شوند. فیبرهای تک حالته قطر هسته کوچکتری دارند و تنها یک مسیر نور را امکان پذیر می کنند. این باعث می شود آنها برای ارتباطات از راه دور مانند شبکه های ستون فقرات و زیرساخت های مخابراتی مناسب باشند.
فیبرهای چند حالته هسته بزرگ تری دارند و مسیرهای نوری متعددی را امکان پذیر می کنند، که آنها را برای برنامه های کاربردی در فواصل کوتاه مانند مراکز داده و شبکه های محلی مقرون به صرفه می کند. انتخاب بین این دو به نیازهای فاصله، نیازهای پهنای باند و محدودیت های بودجه بستگی دارد.
روکش بیرونی یک کابل نوری نقش مهمی در محافظت از فیبرها در برابر آسیب های محیطی ایفا می کند. کابل های داخلی اغلب از ژاکت های مقاوم در برابر شعله استفاده می کنند، در حالی که کابل های بیرونی بر مقاومت در برابر رطوبت، محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش و دوام مکانیکی تمرکز دارند.
| نوع ژاکت | استفاده معمولی |
| پی وی سی | تاسیسات داخلی |
| LSZH | ساختمان های عمومی، مناطق متمرکز بر ایمنی |
| PE | استقرار در فضای باز و زیرزمینی |
نصب مناسب برای اطمینان از عملکرد کابل نوری و طول عمر ضروری است. خم شدن، کشیدن یا پیچش بیش از حد می تواند باعث ایجاد ترک های ریز در الیاف شود که به مرور زمان منجر به از دست دادن سیگنال می شود. نصاب ها باید همیشه به حداقل شعاع خمش و حداکثر کشش سازنده احترام بگذارند.
هنگام عبور کابل ها از طریق لوله ها یا سینی ها، مسیرهای صاف اصطکاک و استرس را کاهش می دهند. استفاده از روان کننده های کابل و کشیدن جوراب می تواند به توزیع یکنواخت تنش کمک کند. برچسب زدن کابل ها در حین نصب نیز تعمیر و نگهداری و عیب یابی آینده را ساده می کند.
پایان کابل نوری شامل اتصال کانکتورها به انتهای فیبر است. انواع کانکتورهای رایج عبارتند از SC، LC و ST، که هر کدام برای تجهیزات مختلف و نیازهای چگالی مناسب هستند. دقت در حین خاتمه بسیار مهم است، زیرا پولیش یا تراز ضعیف می تواند باعث انعکاس و از دست دادن درج شود.
کیت های پایانه میدان و کابل های از قبل پایانه هر دو گزینه های قابل اجرا هستند. راه حل های از قبل خاتمه یافته زمان نصب را کاهش می دهند اما نیاز به برنامه ریزی دقیق طول دارند، در حالی که خاتمه میدانی انعطاف پذیری را به قیمت نیروی کار ماهر ارائه می دهد.
پس از نصب، کابل های نوری باید برای تایید یکپارچگی سیگنال آزمایش شوند. ابزارهای رایج عبارتند از توان سنج نوری، منابع نور و OTDR. این تستها به شناسایی تضعیف بیش از حد، شکستگی یا اتصالات ضعیف قبل از فعال شدن شبکه کمک میکنند.
کابل های نوری معمولاً به حداقل تعمیر و نگهداری نیاز دارند، اما بازرسی های دوره ای به جلوگیری از خرابی های غیرمنتظره کمک می کند. بررسی آسیب فیزیکی، اطمینان از تمیز ماندن کانکتورها و نظارت بر معیارهای عملکرد می تواند عمر سیستم را افزایش دهد.
هنگامی که مشکلاتی پیش میآیند، دلایل رایج عبارتند از اتصالات کثیف، خم شدن تصادفی، یا ژاکتهای آسیب دیده. تمیز کردن کانکتورها با ابزار مناسب و جایگزینی بخشهای آسیبدیده اغلب بدون تعویض کامل کابل، افت عملکرد را برطرف میکند.
انتخاب کابل نوری مناسب نیازمند متعادل کردن الزامات فنی با محدودیتهای عملی است. محیط نصب، طول عمر مورد انتظار، مقیاس پذیری و مقررات محلی را در نظر بگیرید. مشاوره با طراحان سیستم و بررسی اسناد پروژه به جلوگیری از تغییرات پرهزینه بعدا کمک می کند.
با تمرکز بر انواع کابل های مناسب، نصب دقیق و آزمایش مناسب، سیستم های کابل نوری می توانند ارتباطات قابل اعتماد و پرسرعت را برای سالیان متمادی با کمترین مداخله ارائه دهند.